De vakantiemaanden juli en augustus 2020
Een moeilijke zomer
Diëtiste Florien had me in juni uitgelegd dat mensen die dieet volgen tijdens de zomermaanden juli en augustus vaak een stilstand ervaren in hun vermageringsproces. Dat komt door warmte en vakantie.
Ze zei: ‘Als je op je gewicht kan blijven deze zomer, is dat voldoende.’ Foert,’ dacht ik in stilte ‘ik wil verder afvallen.' Maar dat lukte niet… ik kwam zelfs bij.
In het begin van coronatijd, maart, april en mei kon ik me focussen op mijn Mount Everest challenge. Afvallen was mijn doel. Er waren weinig eetverleidingen buitenshuis: geen feesten, geen terrasjes, zo goed als geen sociale contacten. Begin juli was ik 20 kg afgevallen. Ik dacht dat het van dan af aan gemakkelijker zou worden maar ik merkte dat het net moeilijker werd de volgende weken. Toen ik startte met Equilibre3 had ik hoegenaamd geen honger. En nu, eind juli, voel ik weer hongerkes, vooral rond acht uur ‘s avonds.
Hoe is dat gekomen?
Cursus en volpension - ai!
In juli heb ik een cursus van een week gevolgd in Dworp, met intern blijven slapen en volpension. Ik beschouwde het als een soort test. Ik had het vooraf besproken met diëtiste Florien en dokter Peter. Ik gaf me op als vegetariër en ik hoopte op die manier geen noemenswaardige eetproblemen te ondervinden. De cursus was heerlijk. De maaltijden echter zagen eruit als een hindernissenparcours, waarop ik niet was voorbereid.
Drie dagen van die week kon ik aan zowat alles weerstaan wat eigenlijk niet zo gezond is in deze afvalfase. Ik blijf stelselmatig de juiste keuzes maken, bv. weinig brood en vooral volkorenprodukten kiezen. Op het einde van de week echter at ik regelmatig terug wit brood. Wat een moeilijke eetcultuur was dat voor mij: uitdagingen lagen voortdurend op de loer. ’ s Avonds keken we met onze groep leuke animatiefilmpjes, er werd alcohol gedronken en chips gegeten. Dat heb ik iedere keer kunnen afwimpelen maar brood tijdens de maaltijd… dat was lekker! Ik dacht dat ik die week heelhuids was doorgekomen; de terugslag achteraf was minder leuk.Er volgde een emotionele opdoffer bij thuiskomst in Antwerpen.
Oude gewoontes op de loer
Ik kwam alleen thuis.
Ik had ervan genoten met acht mensen een week lang in één groep te leven en samen en alleen aan een creatief project te werken. De cursusorganisatie van de zomeracademie -met de andere groepen bij elkaar waren we met honderdtwintig mensen- verliep covid19-proof. Daar voelde ik me veilig.
Op het moment van mijn terugkeer in Antwerpen was er een avondklok ingesteld, samenscholingen waren verboden en mondkapjes verplicht. Woorden die eerder aan een belegerde stad doen denken dan aan een resem gezondheidsmaatregelen.
Toen ik thuiskwam ben ik opnieuw zo veel brood gaan eten als vroeger.
‘s Avonds bekroop mij het oude gevoel om de koelkast te openen en te kijken wat ik nog naar binnen kon werken.
Gespaarde chocolaatjes
Ik wilde er de brui aan geven.
Willy Vandersteen tekende in zijn strips op de schouder van Wiske langs de ene kant een engeltje en langs de andere kant een duiveltje.
Zoiets had ik ook. De duivel trachtte mij te verleiden om het op te geven. Waarom zou ik nog mijn best doen? Waartoe dient het? Ik ben 20 kg afgevallen, is dat niet genoeg?
Het is niet volledig uit de hand gelopen, het blijft bij kleinere pekelzonden, maar toch. Zo had ik gedurende de cursus alle chocolaatjes opgespaard bij de koffie en in mijn tas gestopt. Thuisgekomen, heb ik die chocolaatjes in één keer opgegeten. Ergens in een kast in huis zat nog een halve reep chocolade verborgen van 5 maand geleden, die heb ik in deze opwelling naar zoetigheid ook binnengespeeld.
Hoe nu verder?
Ik wil aan mijn volgende 10 kg-minder beginnen, maar niks lijkt nog te lukken. Mijn weegschaal is niet langer mijn vriend. Als hij mij toont dat ik ben aangekomen, ontvriend ik hem op staande voet.
De volgende dagen kondigt zich de ene tegenvaller aan na de andere, allemaal vervelende dingen die mijn moraal niet opkrikken. Mijn vakantieweek op de Hoge Veluwe in Nederland waar ik naar uitgekeken had, is afgezegd. Er vallen door corona ook een paar leuke werkopdrachten weg. Het is lastig, toegeven dat ik op de bodem van mijn kunnen zit, dat het afvallen niet meer van een leien dakje loopt, dat ik problemen heb om op dit gewicht te blijven.
Nu moet ik zelfs opletten aan wie ik deze ervaringen vertel. Als ik zelfvertrouwen heb, maakt het niet uit wat een ander tegen mij zegt. Als ik me mentaal minder sterk voel, ben ik gevoeliger voor afwijzing of sarcasme. Het is hoog tijd om mijn team van toegewijde coaches in te schakelen.
Ik maak een afspraak bij dokter Peter. Ik ben bijgekomen. Hij ziet mijn ontsteltenis. ‘Het lukt mij niet. Heeft die periode met eten uit een grootkeuken daar iets mee te maken?’
‘Ja, waarschijnlijk wel’, zegt hij. De week van mijn verblijf in volpension bij die cursus heeft mijn metabolisme in regressie gebracht. Hij vertelt me dat jarenlang overgewicht een vorm van chronische aandoening is; je lichaam is voortdurend in een soort staat van ontbering. Soms, door een trigger zoals nu, is mijn lichaam teruggekeerd naar die periode van ontwrichting.
Mijn metabolisme kon dat andere ritme van eten niet aan. Blijkbaar zijn er daardoor insulinepieken opgedoken, zoals vroeger voor mijn periode met Equilibre3. Ik voel mij gerustgesteld door zijn begrip en uitleg. Wat ik voorheb, ervaren ook andere mensen in een soortgelijke situatie.
Ik besluit om een aantal basisbeginselen in te studeren van voedingsleer. Wat zijn proteïnes, koolhydraten, vetten? Waarvoor heb ik die nodig? Waarom kan ik niet zomaar het ene of het andere weglaten in mijn eten ? Wat is de juiste balans tussen al die onderdelen? Wat zijn mijn ideale porties? Hoe komt het dat er in mijn systeem door te veel brood of pasta te eten, insulinepieken kunnen ontstaan? Hoe komt het dat mijn lichaam zo reageert?
Als ik die Mount Everest challenge van 30kg minderen wil volbrengen, heb ik deze kennis te verwerken in mijn manier van leven en eten. Dat vraagt studie. Ik baal ervan om dat van buiten te leren, maar er zit niks anders op. Ik wil lekker en gezond eten bereiden. Ik maak vervolgens een afspraak bij diëtiste Florien.
Ze luistert naar mijn verhaal en we bespreken een aantal mogelijkheden. Ze laat me inzien dat streven naar gezondheid belangrijker is dan naar een bepaald getal op de weegschaal.
Ze haalt bij het consult twee siliconen voorwerpen uit een kast, die allebei 2,5 kg wegen. Het ene, het rode, stelt 2,5 kg spieren voor, zoals ze er in het echt in een lichaam kunnen uitzien. Dat voorwerp is gestroomlijnd. Het andere voorwerp in gele silicone is een simulatie van 2,5 kg vet. Het is amorf en groter in volume dan de spieren.
‘Pak het maar eens vast.’ zegt Florien. Door coronavrees durf ik het eerst niet vastpakken,
‘ We hebben onze handen ontsmet,’ zegt ze, dus neem ik het voorzichtig aan.
Ik pak het vooral niet graag vast om een andere reden: die klomp nagemaakt lichaamsvet doet mij gruwen. Van de 20 kg die ik ben afgevallen is er ongeveer 18 kg zulk amorf vet afgevoerd uit mijn lijf en ongeveer 2 kg vocht. 18 kg: dat is bijna 8 keer het gewicht van de klomp die in mijn handen ligt. Tegelijk ontmoedigt het mij én motiveert het mij om vol te houden. Ik wil echt nog 10 kg blubbervet kwijt. Ik word er stil van.
We zijn nu twee weken verder, eind augustus. Ik heb me blijkbaar herpakt. Florien had me voorgespiegeld dat ik, van zodra ik mij aan het afgesproken eetschema hield, 4 à 5 dagen zou afzien. Het hongerachtig gevoel tussendoor moet ik dus straal negeren en er vooral niet op ingaan. Kan ik die zelfbeheersing opbrengen? Ik heb in mijn agenda dag 1 tot dag 5 aangeduid. Op dag 4 voel ik een verschil. Ik had ‘s avonds geen aandrang om de pot confituur uit te lepelen of mateloos noten of dadels te verorberen.
Het tij is gekeerd. Ik ga een gezonde en fitte nazomer tegemoet. Ik heb besloten om mijn weegschaal tijdelijk in een kast te stoppen, het constant wegen geeft mij stress. Ik wil me de komende tijd concentreren om juiste eetgewoontes aan te nemen en om te genieten van mijn eten.
